Ik was nooit een buitengewoon goed daler geweest. Sterker nog, ik was een van de slechtste dalers die ik ooit heb mogen aanschouwen. Ik ben opgegroeid op de gladde veengronden in Drenthe en verhuisde jaren geleden naar de open vlaktes van Noord-Holland. Omhoog en dus ook weer omlaag fietsen was een zeldzaamheid. In de heuvels en in de bergen kwam ik er achter dat het klimmen nog wel ging, maar het dalen ging me te hard. De bochten waren te moeilijk op die snelheid, ik kneep te veel in de remmen waardoor ik weer bang werd voor te hete velgen met klapbanden en een snoekduik in het ravijn tot gevolg.

Mijn eerste ‘afdaling’ was in Zuid-Limburg. We sliepen boven op een heuvel in Eperheide en om ergens anders te geraken moest je hoe dan ook naar beneden. Met knikkende knieën ging ik achter mijn broertje aan, mijn vingers vastgeklampt aan het stuur. Als ik van de weg zou rijden, dan zou ik waarschijnlijk al liggend in de bramenstruiken mijn stuur nog steeds zo krampachtig vasthouden.

In het hooggebergte ging het al net zo beroerd. Het was mijn handelsmerk om elke bocht zo vierkant mogelijk te nemen. Iedereen kwam me van alle kanten voorbij en eenmaal beneden had ik kramp in mijn nek en mijn handen. Één keer daalde ik een keer niet zo beroerd. Na mijn allereerste klim van de buitencategorie kwam dus ook mijn allereerste afdaling van de buitencategorie. Ik had geen puf meer voor angst en stortte me in de afdaling. Mijn broertje reed vlak voor me en daalde als altijd op zijn Sagan-esque. Eenmaal beneden draaide hij zich om wetende dat hij altijd een paar minuten op mij moet wachten. Tot zijn, en ook mijn eigen, verbazing zat ik vlak achter hem. Het was een kwestie van niet nadenken en zijn lijnen volgen. Maar de triomftocht was van korte duur. De volgende dag rolde ik weer slingerend en piepend, een geluid dat niet alleen van de remmen kwam, naar beneden.

Voor het vertrek naar Girona was ik zo bezig met de zogenaamde verzetstress (kom ik überhaupt wel boven?!) dat ik nog niet eens stil had gestaan bij de afdaling. Sterker nog, ik had tijdens de eerste klim nog niet eens stil gestaan bij het feit dat ik zo weer naar beneden moest. Zelfs toen ik al aan de afdaling bezig was, had ik nog niet door dat ik bezig was met wat normaal mijn Waterloo was. Verliezen deed ik altijd in de afdaling.

Opeens klopte het. Was het een software update in mijn hoofd? Waren het mijn nieuwe wielen? Was ik gewoonweg vergeten hoe je vierkant een bocht nam? Zat er iets in de lucht in Girona? Vanaf het eerste moment gleed ik moeiteloos naar beneden. Ik remde op de juiste momenten, trapte bij waar nodig, reed de juiste lijn in de bochten, haalde zelfs mensen in en kwam zeker niet als laatste aan de voet van de klim aan. Zeker niet.

Het bleek een vrouwending te zijn tijdens die week in Girona. De dames waren dan misschien niet de snelste op weg naar de top, maar stortten zich wel als roofvogels naar beneden. In de Strava-klassementen stonden de dames boven de heren als het op de afdaling neer kwam. Ik werd me pas echt bewust van het feit dat ik blijkbaar mijn angst naast me neer had gelegd toen iemand me tijdens een rit vroeg hoe het kon dat ik zo snel kon dalen. Ik was immers zo klein en licht?

Tijdens de Gran Fondo Barcelona ergerde ik me voor het eerst in mijn leven aan mensen voor me die te langzaam gingen. Het laatste deel van de Gran Fondo reed ik met de valk van onze groep. Op het hoogste punt keken we elkaar aan en wierpen ons de afgrond in terug naar Barcelona. Twee dames tegen de zwaartekracht. Gniffelend om de verbaasde blikken van de Spanjaarden.

De reis naar Girona was niet alleen de moeite waard om de ritten door de geweldige omgeving en de fantastische groep, ik daal nu ook niet meer zo beroerd dat het Funniest Home Videos-waardig is. Om met de Steve Miller Band te spreken: I want to fly like an eagle.

Geschreven door: Stephanie Reitsema

Had voor haar dienstverband bij Wielerbus een bijbaan bij een drogisterij en doet aan wielrennen. Die combinatie schijnt geestig te zijn. Fietst sinds 2012 en is nog steeds geen vrienden met de wind. Probeert mensen er van te overtuigen dat douchen met je fiets echt het beste idee ooit is.