Nog een week of zeven en dan gaat eindelijk één van mijn wielerdromen in vervulling. Parijs Roubaix staat op de rol om af te strepen van mijn lijstje. De mooie Ronde van Vlaanderen mocht ik al een aantal malen ervaren als wedstrijd vroeger. De Wim Hendrix troffee was ook zo’n koers die bovenaan mijn lijstje van lievelingskoersen stond. Parijs Roubaix was altijd een droom, maar nooit werkelijkheid geworden.

9 april 2016 is het dan eindelijk zover. Ik ga van start in Parijs Roubaix! Nee, niet als topper op de 10de, maar als fanatiek liefhebber in de toerversie op zaterdag. Inspiratie borrelt bij het denken aan deze heldenrit:

Over de klappende keien. Noem ze voor mijn part kasseien. In een hefschroefvliegtuig gepropt. Op zoek naar klap-zand, modderklei of een zoden-pad. Onderweg verloren en tot monumenten volgroeid. Strook na strook maken ze de koers zwaar. Meter voor meter voelt een renner de waarheid. Hier worden mannen gekweekt.

Schouder aan schouder dringen renners zich naar voren. Gaan ze onderuit? En dan? Blijven ze liggen? Gaan ze door? Terug in het zadel. Aanzetten, stoempen, op zoek naar de kop. Op zoek naar de wind, de regen. De meet is nog ver.

Geduld, inzicht en vooral doorzettingsvermogen onderscheidt de oermens van gewoon professionals. Slechts enkelen zijn in staat. Het is slechts een kwestie van blijven rijden. Handen op het stuur. Verstand op nul, gewicht in de wind.

Laat ze maar stressen. Laat ze maar doen. Als eerste op kop. Vermijd de staart. Als ze vallen is hij gezien. Aan de kop doet het pijn. Er is maar één manier en dat is door.

Over klappende keien en soppende plaggen. Ontspannen met de handen rustend op het stuur. De blik slechts naar voren, waar de renner moet zijn. Dan is er dat mooie stuk asfalt, een bocht naar rechts. Een blik achterom doet verbazen. Een tandje er bij, want daar verderop komt nog meer. Nog meer van dit moois!

En dan het doek van de laatste kilometer. Eén blik achterom. Eén maal duizend meter doorzetten. Eén maal pijn lijden. Gaat hij het redden? Wordt het hem gegund? Wordt aanvallen beloond?

De koers zal het bepalen…

Geschreven door: Wiebe de Jong

Wiebe, geboren in 1977 in het smokkeldorp Baarle-Nassau. Woonachtig in Tilburg. Getrouwd in Spanje. Schrijven en fietsen is voor mij een geweldige combinatie. Zo nu en dan mag ik ook heel graag lekker koken, klussen of heerlijk in de tuin aanmodderen.

Website: https://tallsay.com/wiebe-de-jong