Girona is de mooiste uitvalsbasis voor een week fietsen. Naar mijn mening dan. Girona heeft alles te bieden. Fietsen door een fantastisch mooi landschap. Door smalle, schilderachtige straatjes in de oude binnenstad en de omliggende dorpjes. Over rustige wegen in de heuvels en over de glooiende weg langs de ruige kust. Staand op de pedalen op uitdagende, maar fantastische klimmen. Bovenaan kun je genieten van de fraaiste uitzichten.

Maar er is één klim in de regio die de knieën een beetje doen knikken: de Rocacorba. Deze doodlopende klim is dé geheime testklim van de pro’s. Maar ook menig amateur wielrenner test de benen op deze steile klim naar de radiomast op de top.

De klim, ongeveer 20 kilometer ten noorden van Girona, heeft zijn naam te danken aan de Santuari de Rocacorba die net onder de top ligt. En hoewel er absolute rust heerst in het Santuari de Rocacorba, was dat in mijn hoofd op de dag van de klim zeker niet het geval.

Het ding is namelijk dat sommige stukken van de Rocacorba steil zijn. Echt heel steil. Achteruit rollend naar beneden steil. Nooit meer op je fiets komend na per ongeluk je voet op de grond te hebben gezet steil. Zo steil.

In mijn hoofd had ik er alweer een hele helle tocht van gemaakt. Ik houd van af en toe even stoppen om wat te eten of te drinken of even uit te rusten. Sowieso om even uit te rusten. Ik ben geen pro die deze klim even op knalt. En hier hebben we dus het probleem. Want hier moeten keuzes worden gemaakt. Of in één keer naar boven en druk houden op de pedalen zodat je niet omvalt en echt helemaal stuk gaan, of af en toe even stoppen om op adem te komen met de kans dat je door de hoge hellingsgraad niet meer op de fiets komt. Moeilijk, moeilijk.

Toen ik aan de klim begon had ik nog steeds geen keuze gemaakt. Het werd een groot improvisatiestuk. De eerste drie van de 14 kilometer zijn geen probleem, een beetje vals plat. Daarna begint het geleidelijk aan steiler te worden. In het tweede gedeelte van de klim begint het feest.

Soms kom je net een bocht uit en zie je een muur voor je op doemen. Daar moet je dus naar boven fietsen. Stoempen op de pedalen, trekken aan het stuur, helemaal stuk gaan, alles geven. We deden het allemaal. Het werd een soort race. De langzaamste race ooit. Met 5 kilometer per uur waren we aan het racen op de Rocacorba. Niet stoppen, niet afstappen. Look pro, go slow.

Het is een hele klus om er te komen, maar op de top word je getrakteerd op het mooiste uitzicht. En dat is het slow motion fietsen helemaal waard.

Tags: Girona, Rocacorba

Geschreven door: Stephanie Reitsema

Had voor haar dienstverband bij Wielerbus een bijbaan bij een drogisterij en doet aan wielrennen. Die combinatie schijnt geestig te zijn. Fietst sinds 2012 en is nog steeds geen vrienden met de wind. Probeert mensen er van te overtuigen dat douchen met je fiets echt het beste idee ooit is.