Het is warm. Heel warm. Heet bijna. En ik ben niet eens in Griekenland, Marokko of op Bali, maar gewoon in Amsterdam. Heel Nederland ligt onder een warme deken. Nee, niet warm, heet. Een soort elektrische deken op stand maximaal.

Vergis je niet. Ik houd van het warme weer. Maar iets minder nu ik weer probeer in vorm te komen. Na maanden nauwelijks op de fiets te hebben gezeten, lukte het me eindelijk om weer 2 tot 3 keer per week een rondje te doen. Heerlijk was het. De kop in de wind, de warme zonnestralen op mijn huid, de tanlines weer aangescherpt. Het gaat nog niet zo heel rap; iedereen vliegt me soms voorbij terwijl ik midden in het seizoen aan mijn basis werk. Het maakt me allemaal niet uit. Ik zit na een jaar weer pijnvrij op mijn racefiets en geniet van alle dingen die er onderweg te zien zijn. Het maakt me niet uit dat sommige gasten me voorbij stoempen met hun veels te zware verzet en de tong op het stuur. Kijk gewoon eens even om je heen in plaats van naar het asfalt. Dat heb je op een gegeven moment ook wel een beetje gezien.

De laatste dagen ben ik echter niet vooruit te branden. Ik vind het officieel te warm om te fietsen. Of te lopen. Of gewoon te bewegen überhaupt. Ik verlang stiekem een beetje naar het najaar. Als het land weer kampt met de eerste najaarsstormen rijd ik lekker mijn rondjes op de baan. Heerlijk binnen fietsen. Het is niet te warm, niet te koud en je hebt geen windkracht orkaan tegen.

En als het in Nederland begint te stormen of als er dagelijks dikke buien over het land gaan, kan ik ook nog lekker gaan nazomeren in het zuiden van Europa. Vriendelijke zomerse temperaturen, eeuwenoude cultuur, goed eten en een echte vakantiesfeer, maar dan zonder die blakende zon.

In oktober kun je heerlijk met Wielerbus naar het mooie Italië. Ik begin me al te verheugen op de Gran Fondo Il Lombardia. Een paar dagen naar de stad Como met zijn rijke geschiedenis en bezienswaardigheden. Hoe fijn om in het herfstzonnetje rond het Comomeer te fietsen en de volgende dag de Ronde van Lombardije bij te wonen. Goed opletten hoe die profs dat doen, want de dag daarna mag je zelf de Gran Fondo van Lombardije rijden. De koers van de vallende bladeren. Dat klinkt toch fantastisch. Als ik nu hier op mijn fiets stap is het eerder de koers van de van het dak vallende mussen. Klinkt toch wat minder.

En na Lombardije blijven we dan toch lekker in Italië. Een stukje rijden richting het zuiden en we zijn in Toscane. Ik krijg nu al trek in pizza en zin in het fietsen in de Toscaanse heuvels. En ook hier aan cultuur geen gebrek. Ik kan niet wachten.

Jongens, laat die herfst maar komen.

Tags: Blog, Gran Fondo, Herfst, Lombardia, Lombardije, Toscane

Geschreven door: Stephanie Reitsema

Had voor haar dienstverband bij Wielerbus een bijbaan bij een drogisterij en doet aan wielrennen. Die combinatie schijnt geestig te zijn. Fietst sinds 2012 en is nog steeds geen vrienden met de wind. Probeert mensen er van te overtuigen dat douchen met je fiets echt het beste idee ooit is.