Verzetstress

Volgende week zit ik in Girona. Een week fietsen in een fantastisch mooi glooiend landschap. Door smalle, schilderachtige straatjes in de oude binnenstad en de omliggende dorpjes. Over rustige wegen in de heuvels. Staand op de pedalen op uitdagende, maar fantastische klimmen. Bovenaan genieten we van het fraaie uitzicht.

Volgende week zit ik in Girona. Een week stoempen in een niet vlak landschap. Door steile straatjes bestraat met gruwelijke kasseien in de oude binnenstad en omliggende dorpjes. Over wegen die loodrecht omhoog lopen in de heuvels. Staand op de pedalen op uitdagende en dus verschrikkelijke klimmen. Bovenaan heb ik nog steeds mijn tong op het stuur.

Het begon een paar weken geleden. Verzetstress. Nog geen maand geleden werd er een nieuwe groep op mijn fiets gezet. Ik ben nu stoer. Tegenwoordig rijd ik met een compact in plaats van een triple. Ik was, en ben nog steeds, heel blij met mijn smooth-schakelende en nu, in verhouding natuurlijk, über-lichte machine. Totdat ik me realiseerde dat het lichtst mogelijke nu 34-25 was. En niet the good old 30-28.

Ik was dan misschien niet zo stoer met mijn triple, maar ik kwam wel overal boven met mijn kleine voorblad. Het ging niet zo rap, maar ik geraakte er wel. De 28 gebruikte ik alleen in geval van nood. Maar ik was altijd heel blij dat ik de mogelijkheid had.

En nu had ik opeens een 34 voorblad. Stress. Ik kreeg nachtmerries over verdwijnen in het asfalt op een klim, klampte me vast aan willekeurige mensen op straat en prevelde ‘Hoe kom ik nu boven?! Het verzet is veels te zwaar!’

Het antwoord kwam in een nieuwe cassette met een 28. Het was dan wel niet hetzelfde als een 30-28, maar het kwam aardig in de buurt van een 30-25. Dat was op de Mont Ventoux genoeg. 34-28 it is! Vorig weekend bracht de pakketbezorger een nieuwe cassette. Die zal ik vlak voor het vertrek naar Girona wel installeren. Ik was opgelucht, de nachtmerries verdwenen en ik kreeg weer een hap door mijn keel. Ik en mijn fiets waren klaar voor Girona!

En toen brak zondag tijdens een training mijn ketting.

Geschreven door: Stephanie Reitsema

Had voor haar dienstverband bij Wielerbus een bijbaan bij een drogisterij en doet aan wielrennen. Die combinatie schijnt geestig te zijn. Fietst sinds 2012 en is nog steeds geen vrienden met de wind. Probeert mensen er van te overtuigen dat douchen met je fiets echt het beste idee ooit is.