Granfondo Strade Bianche 2017

Dennis Wannet reed in 2017 de Granfondo Strade Bianche. Dit jaar staat deze tocht voor het eerst op het programma van Wielerbus, dus we vroegen hem om zijn ervaringen te delen;

Ik arriveerde enkele dagen voor de granfondo in Siena, waar het heerlijk weer was. Een prettig temperatuurverschil met Nederland zorgde ervoor dat je de stad kon verkennen in een dun zomerjasje en als de zon er goed door kwam zelfs een trui voldoende.

Een dag voor de race kon je het startbordje ophalen in een mooi fort dat ze leuk hadden aangekleed met een podium waar muziek van af kwam en verder op de binnenplaats enkele standjes met fietsen, kleding en natuurlijk een grote stand van sponsor van de 2017 editie Trek.

Er heerst een gezellige sfeer en je kon zien dat iedereen aan het genieten was. Het publiek was zeer internationaal je kwam mensen uit heel Europa tegen waarbij, de Italianen buiten beschouwing gelaten, de Engelsen de overhand hadden. Maar die kom je bij Paris Roubaix ook vrij veel tegen. Zij houden waarschijnlijk van deze omstandigheden. Ook kwam ik toch wel wat landgenoten tegen. Voor de uitgifte stonden wel vrij lange rijen, maar het was nog steeds goed weer en iedereen leefde naar de volgende dag toe.

Nadat ik in de avond samen, met mijn vrouw, heerlijk genoten heb van de Italiaanse keuken, was het proberen een weersvoorspelling te vinden voor de grote dag, om een juiste inschatting te kunnen maken welke kleding ik klaar moest leggen. Na verschillende sites met weersvoorspellingen te hebben geraadpleegd bleek er wel wat kans op regen te zijn. Maar de hoeveelheid regen zou moeten meevallen dus we zijn nog optimistisch. Een korte broek, beenstukken en een onderlaag met gabba jas: dat zou voldoende moeten zijn!!

De wekker gaat vroeg de volgende dag om eerst te ontbijten zodat er voldoende tijd is om het te laten zakken. Tijdens het ontbijt zie ik het lichtjes motregenen, jammer, maar geen reden tot paniek. Voor de zekerheid ook maar overschoentjes aandoen (hoewel de voornaamste reden misschien wel is de nieuwe schoentjes mooi te houden, fietsers blijven toch wel ijdel over hun spulletjes).

Bij de start heb ik een startplek buiten het fort en sluit achter de ontstane rij aan. Onder het genot van een muziekje duurt het ongeveer nog 20 minuutjes voordat we weg mogen. Het is helaas wel al wat harder gaan regenen. Om mij heen zie ik mensen met verschillende kledingkeuzes: van korte broeken met korte mouwtjes tot volwaardige dikke regenjassen. Met nog 10 minuutjes te gaan begint het harder te regenen en 5 minuten later voel ik de eerste regen een beetje door de naden heen komen en begint het dan toch wel wat minder leuk te vinden, mede omdat het ook kouder begint te worden.

De muziek begint harder te spelen en onder een opzwepend muziekje mogen de eerste renners weg. Ik zou ook graag snel willen vertrekken zodat ik mij warm kan fietsen.

De regen valt ondertussen met bakken uit de hemel en ook ik mag los. Ik zet er meteen een stevig tempo in om proberen warm te worden. Ik schiet veel mensen voorbij en ben helemaal niet bezig met het indelen van de tocht. Wil alleen naar de finish en een warme douche.

Op een gegeven moment word ik ingehaald door een paar Italianen op gravel bikes en besluit aan te haken. De samenwerking is goed en de kilometers gaan snel voorbij. Tenminste, dat denk ik want ik ben vergeten mijn kilometerteller aan te zetten bij de start (hoewel deze toch niet meer af te lezen zou zijn door alle bagger). Vooral op de onverharde stukken wordt er erg doorgereden. De eerste verzorgingspost rijden we voorbij en dat vind ik ook niet zo’n probleem aangezien ik het nog steeds wat koud heb. Mijn bidons zaten ook nog vol genoeg. Na weer kilometers stevig doorrijden komen we aan bij de tweede post en daar stoppen we wel.

Mijn medefietsers gaan er weer snel vandoor maar ik heb besloten het toch wat rustiger aan te gaan doen en neem een wat langere pauze. Ik pak een kop thee en merk dat ik mijn handen niet stil kan houden, ik tril over mijn hele lichaam van de kou. De hete thee die over mijn neopreen handschoenen heen gaat voelt prettig aan. Er zitten her en der verspreid wat mensen met warmte dekens bij te komen en er worden ook mensen teruggebracht met een busje van de organisatie. De verleiding wordt erg groot om hier ook gebruik van te gaan maken want ik heb het wel eens beter naar mijn zin gehad. Nog even treuzelen en nog wat te eten en vervolgens toch maar weer de fietsop. Het zal toch zeker niet de hele tijd blijven regenen…….

Toch wel. Het bleef regenen. Ik kwam in een nieuw groepje terecht maar hier werd niet goed samengewerkt. Er werd slecht overgenomen wat resulteerde in snelheidsverschillen. Had ik dan toch met de andere groep mee moeten gaan……? Er kwam toch een lichtpuntje, de regen was wat aan het minderen en even later werd het zelfs helemaal droog. Hierdoor kreeg ik het ook wat warmer. Heerlijk, eindelijk!!!!

Met de laatste verzorgingspost in zicht begonnen, net als ik, de mederenners eindelijk wat vrolijker te kijken in deze barre tocht. Na een paar minuutjes te hebben ‘rondgelummeld’ tijdens deze verzorgingspost, begonnen er helaas toch weer wat druppels te vallen. Maar weer snel op de fiets en richting finish, richting biertje, richting warme douche. Gelukkig is er tot de finish niet heel veel regen meer gevallen. Op een gegeven moment zag ik borden met “Siena” langs de weg. Een mooi moment, een teken dat het er bijna op zit. Langzaamaan komen we de buitenwijken binnen en ga ik het maar even rustig aan doen om de laatste steile helling in het centrum goed te kunnen nemen.

Daar aangekomen staan er een hoop mensen op de steile helling, die ondanks het slechte weer de renners naar binnen halen. Nog even doorbijten en een kleine afdaling richting de finish waar mijn vrouw mij staat op te wachten.

Ik heb helaas weinig meegekregen van het mooie Italiaanse landschap, maar dat loopt meestal zo wanneer het slecht weer is. En het viel mij niet mee omdat het zo vroeg in het seizoen is, volgende keer beter, meer trainen.

Tags : Strade Bianche