Stelvio, kan ik het wel, of…

Alpe d’HuZes 2016, mijn eerste ontmoeting met Pim van Wielerbus.nl.
Boven op deze voor mij magische berg met zijn verhalen en mijn herinneringen die ik daar in elke bocht wel heb werd ik door hem gevraagd om ook eens een trip met hem te maken.
Interesse zeker wel: heuvels genoeg die ik graag van de fiets bucketlist wil halen, maar ja, mee gaan met mensen in een reisgezelschap die je nog nooit hebt ontmoet is toch wel een ding.

Maar wie A zegt moet B zeggen dus schreef ik me in voor een Stelvio-reis in September 2017.
Vol goede moed begonnen met trainen, want ik wilde eigenlijk ook wel goed voor de dag komen. Combinatie met de Ventoux, die ik ging oprijden tijdens mijn zomervakantie leek ideaal: Trainen en doorpakken.
Tot je door werkomstandigheden en nieuwe maatschappelijke uitdagingen, moet gaan snijden in je beoogde trainingen: De voorbereiding was verre van optimaal, een beetje toertochtjes maar dat was het dan wel, had graag meer en beter getraind.

Twijfel: wel of niet doen. Die Ventoux, dat zien we wel, maar die Stelvio, daar kan ik me niet verstoppen, je gaat met een groep met mogelijk allemaal goed getrainde fietsers. Ga ik een flater slaan? Ben ik goed genoeg? Veel vragen…
Maar opgeven, nee, dat wilde ik niet. Zeker niet na een geslaagde generale op de Ventoux.

Dus stonden we klaar op 06 september in Eindhoven met veel twijfels. In de bus voor het slapen gaan wordt al snel duidelijk uit de verhalen dat het met het gezelschap wel goed zit. Allemaal gelijkgestemden, allemaal verschillende niveaus en allemaal verschillende doelen.
In het draaiboek staat letterlijk “niets moet, alles kan, het is jouw vakantie”, en ook dat gaf me vertrouwen.
In de bus ernaar toe maar besloten om op donderdags de route te nemen met de meeste hoogte meters. Je grens maar direct opzoeken. Onder perfecte omstandigheden samen met begeleider Hans Ballemans lekker kunnen klimmen. Kan het een tandje minder, euhhh, ja wellicht wel, maar dat wilde ik niet. Morgen wacht de Stelvio en dan wil ik eigenlijk nog wat tandwieltjes over hebben om kleiner te kunnen draaien. Gek ben je eigenlijk, geef gewoon even toe dat de helling van dag 1 ook vragen om een kleiner verzetje. Conclusie was wel dat het snor zat met de benen, conditie prima.

Dan de dag waar we voor gingen, de Stelvio dag. Prachtig weer, motivatie top, reisgezelschap uitstekend, begeleiding, ook dik voor elkaar. Niets stond me in de weg om die Stelvio te pakken en vooral te genieten. En dat hebben we gedaan. Een heerlijke afdaling naar de voet van de Stelvio, een mooi stoppunt om nog even alles te checken vooraf. Kleding, fiets enz.. En dan gaan, kom maar op met die 48 haarspeldbochten, met die hoogte meters, maar ook met de uitzichten. Vanaf kilometer 1 tot aan de top was het genieten, onvergetelijk. Een welkome cola op de top, heerlijk! En als beloning de foto op de top met het bordje ‘Stelvio’!. De ontlading samen met de reisgenoten was geweldig. De verhalen, ieder zijn of haar eigen beleving. In groep dalen we onder begeleiding van Hans en Bas af, lekker aan de rustige kant van de Stelvio. Met nog een kleine pukkel op de terugweg keren we terug aan het hotel en kon ik terug kijken op een meer dan geslaagde dag.
Achteraf druk gemaakt voor niets, maar ja, dat is achteraf. Duidelijk merkbaar wel dat je een aardige inspanning hebt geleverd. Op naar dag 3, zit er nog een klim toetje in.

Na een uitstekende nachtrust, (kon ook niet anders na de zeer gezellige avond ‘op café’ zoals de Belgische reisgenoten zeggen), wordt er besloten om met een groep richting de Kaurentaler Gletsjer te fietsen.

Eerste stuk naar het tussenpunt loopt lekker, beetje op en neer en met een laatste stuk waar verschrikkelijke hellingpercentages weer om de hoek komen kijken. “Wie gaat er mee naar de top?” Opnieuw twijfel, ik kijk wel, aan het einde van het meer ga ik wel wat foto’s maken voor het plakboek en dan lekker terug. Maar op het foto punt viel het uitzicht tegen, of was het dan toch de strevende kracht in me die me toch naar de top wilde brengen. We gaan eraan beginnen, en zien wel hoe ver we komen. Van bocht naar bocht, langzaam stuk gaan, totdat je aan bocht 10 besluit: ik ga naar boven, al moet ik lopen. Iedere bocht weer iets dieper gaan, aangemoedigd door je reisgenoten, stapvoets naar de top. Boven op de top in de sneeuw, warm onthaald door Pim Goos en Robin Joosen van kecsq.hosts.cx. Wat een klim, wat een ervaring, wat een heerlijk toetje van de reis. Eten en naar beneden, dik 40 kilometer afdalen, ook geen straf.

In 3 dagen 300 kilometer gemaakt, 6700 hoogte meters, grenzen verlegt, iets wat ik nooit had willen missen.
De volgende berg, de volgende reis, ik weet het nog niet, eerst nog even nagenieten.

Toine van Bladel